Dialett casalasch
El dialett casalasch, ciamaa anca dialett casalasch-viadanes, l'è on dialett de l'emilian, vun de quei che hinn ona via de mezz cont el Lombard, parlaa in de la Bassa tra Mantova e Cremona.
In particolar, l'è parlaa a la Gissoeula, Martignana, Casalmaggior, Rivaroeu (in Provincia de Cremona), Sabbioneda, Viadana, Pomponesch e Doeusol.
El Casalasch el gh'ha influenz del Cremones, del Mantovan (del qual podom dì che l'è on sotta-dialett) e del Parmesan.
Esempi de lengua: el dialett de Viadana
[Modifega | modifica 'l sorgent]
Dónca a déghi ch'al témp dal pröm rè 'd Sìpro, da dòp che Gufré 'd Bügliòn al tòls Tèra Sànta, è sücès che 'na dàma 'd Guascógna l'è 'ndàda in pelegrinàs al Sepùlcar e, turnànd da 'd là e rivàda a Sìpro, l'è stàda dizunuràda da di pòrch birbón. E parchè an gh' valéva 'ngót arsantìrsan déntar d'lé, l'ha pansà bén d' farn'arciàm al rè. Ma quàich d'ön i g'ha dét ch'la furàva 'n büs ind l'àqua, parchè lö l'éra 'n òm d'stras e csé débul ch'l'an castigàva mìga sultànt i ofézi di àtar, ch'l'è giüstésia, ma tànti ch'i g'han fàva a lö al scurlìva li spàli, ch'l'è 'na vargógna; tant che, se mai qualch d'ön al gh'àva 'n crösi, a l'andàva a sfugàs adòs ad lö, e la smustasàva e la svargugnàva bén bén. Quand la santé cóst, la dòna, daspràda d'an truvàr sudisfasiòn, par cunsulàras dla sò pèna la 's fisé 'd spónzar cól vigliacòn 'd cól rè; e l'andé dadnàns a lö e la 'gh dés pianzènd: "An vègni mìnga, al mè siùr, a la tò prazènsa parchè mé m'aspèta 'na sodisfasiòn dl'oféza ch'i m'ha fat, ma 't préghi, par pudérla mandàr zò ch'at m'insègni cmöta 't fè a sufrìr cóli ch'ù savì ch'i 't fa a té, parchè csè imparand pòsa ànca mé sufrìr la mìa cum pasènsia, ch'l'è tant gròsa ch'al sa 'l Signùr, se 'l me pudès far, quant vulantéra am la scargarès ins li tò spàli, ch'i è csè bùni 'd purtàran tànti.
Al rè, che fén alùra l'éra stà 'na marmòta, cm'al s'füdés dasmisià, al cmansé a castigàr cum va l'inzüria fata a 'sta dòna, e da cól momènt l'è dvantà 'na vépra cóntra 'd cói ch'i fàva di afrùnt a l'unùr dla sò curùna.
Giovanni Papanti, Parlari italiani in Certaldo, 1875, de pag. 269-270