Àrimo

Chest artícol a l'è scricc in Lumbàrt, ortograféa orientàl unificàda.

Àrimo o àrimus l’è öna paròla lumbàrda che l’è dovràda de spès da i s-cècc intàt che i zöga per fermà ‘l zöch quàndo ‘l söcèt ergóta che l’è fò del normàl o di régole, metèm che la se deslìga öna strìnga, che öna màma la ciàma ü di s-cècc, che ergü l’à mia capìt o mia rispetàt i règole del zöch. Àrimo l’è la fùrma scurtàda de öna paròla piö lónga che töta ‘ntréga l’è arimortis, ma de spès chèi che i è üzàcc a dì àrimo i cognòs mia la paròla ‘ntréga. Ol sò contràre l’è arivivis.

Chèsta paròla l’è dovràda suradetöt in pruìnsa de Milà, de Berghèm, de Brèsa e ‘n pruìnsa de Mùnscia. S'pènsa che arimortis e arivivis i ègne da i manére de dì latìne alea mortis e alea vivis dovràde da i zögadùr de dàdi che i dizìa alea vivis prima de tirà i dàdi per fà capì che i éra 'n zöch e che i óter i gh'éra mia de tocài, menimà dòpo che i s’éra fermàcc i zontàa alea mortis per permèt ai óter zögadùr de catài sö per tirài.

Dal uriginàre alea mortis ‘l sarès egnìt fò prìma alimortis, pò arimortis ‘nfìna scurtàt in àrimo.